Spreker voor de Doven

INZENDING VOOR DE STUDENTENONTWERPWEDSTRIJD GEEF STEM AAN DE NOORDZEE

noordzeecasus onderwatergeluid

Tjesse Riemersma, Artificial Intelligence & Philosophy (graduated August 2019); Olivia D’cruz, Minerva Academie; Leah van Oorschot, American Studies & Artificial Intelligence, Radboud University Nijmegen; Florida Visser, Biomedical Technology and Philosophy, Water Management, TU Delft; Hugo Heinen, Master Philosophy and Society, pre-master Social Geography, RUG; Jesse Havinga, Philosophy & Education (graduated in 2017); Jos Spijkerman, Philosophy, RUG; Marieke Druiven, Philosophy, RUG & Marina Sulima, Illustration & animation, Minerva Academy

Als we een lofrede uitspreken, hoe vaak hebben we het dan over geluid? Hoe vaak spelen geluiden nu echt een rol van betekenis in het leven van mensen? Hoe anders is dat voor het leven in de Noordzee? Van geboorte gedrenkt in het niet-aflatende gezoem van de zee, ondergedompeld in een medium waarin de trillingen van berichten en signalen vele malen verder reiken dan in de lucht boven de golven. Spreker voor de doven is een eerbetoon aan alle Noordzeese wezens en hun geluidsverhalen, hun leven-in-geluid. We vertellen het verhaal van vijf levensvormen, twee uitgestorven, twee huidige en één fictieve bewoner van de Noordzee. Sinds 2018 houdt De Ambassade van de Noordzee zich bezig met de politiek van onderwatergeluid. Hoe moeten we onderwatergeluid representeren? Wat voor manieren kunnen we bedenken om een voorstelling te maken van de ervaring van het onderwaterland/geluidschap? Deze installatie is een audiovisuele en literaire poging om iets toe te voegen aan deze vragen. Dat doen we door twee gerelateerde kwesties onder de aandacht te brengen.

Ten eerste willen we met onze installatie de meervoudigheid van ‘de ervaring van onderwatergeluid’ benadrukken. Hoe ervaren verschillende levensvormen onderwatergeluid en hoe verschillend zijn deze verschillen? Spreker voor de doven verkent de dubbelzinnigheid van geluid. Het probeert de bezoeker gevoelig te maken voor de radicale andersheid van de verschillende ervaringen van onderwatergeluid, die worden verhuld door een concept van geluid slechts opgevat als een kwestie van decibellen en frequenties. Ten tweede, en voortkomend uit de eerste vraag, dient Spreker voor de doven als een broodnodige injectie van actor-netwerktheorie in de geluidsrepesentatiekwestie. In plaats van in de eerste plaats te richten op wetenschappelijke geluidsmetingen en dan te vragen hoe deze vertaald kunnen worden naar andere vormen, willen wij met de installatie duidelijk maken dat het beter zou zijn om ons te richten op de consequenties van ‘geluid.’ Dit betekent dat het probleem van (de representatie van) de consequenties van geluid breder is dan het probleem van de representatie van geluidsmetingen door wetenschappelijke instrumenten. In plaats daarvan kunnen we ons namelijk voorstellen dat ook mensen, vakgebieden en organisaties die niet direct betrokken zijn bij het meten van geluid wel kunnen bijdragen aan het representatiewerk.